МАКЕДОНЕЦ ВО НИШ: КАКО БЕШЕ ПОРАНО, А КАКО СЕГА? / MAKEDONCI U NIŠU, NEKAD I SAD
Intervju sa Blagojkom Hristović-Babić, najstarijom Makedonkom u Udruženju Vardar iz Niša i njenom sinom, dr Radetom Babićem, aktuelnim predsednikom Skupštine Udruženja Vardar.
Македонец во Ниш: Како беше порано, а како сега?
Благојка Христова-Бабиќ:
Родена сум на 15 септември 1934 година во селото Долно Чичево, кај Градско, во близина на градот Велес (порано Кралевина Југославија, сега Република Северна Македонија), во сиромашно селско семејство, од таткото Ефтим и мајката Македонка, како трето дете. Бевме пет деца, јас и четворица браќа, двајца постари и двајца помали од мене. За време на Втората светска војна, бугарските окупатори го сменија семејното презиме Јованов, така што секое од нас петте деца имаше по пет различни презимиња, а тоа бугарско презиме, односно презимето што завршуваше на „ов“. По тој повод го добив Христовото презиме. По победата на југословенските патриотски сили во Втората светска војна, моите браќа го вратија презимето. Јас тоа не го направив затоа што како студент во прва година на Фармацеутскиот факултет во Белград се омажив за мојата вистинска и вечна љубов Радомир Бабиќ, кој беше студент на трета година по медицина на Медицинскиот факултет во Белград. Потоа на моето презиме го додадов презимето на сопругот Бабиќ. Оттогаш го носам презимето Христова-Бабиќ.
За време на социјалистичка Југославија, македонскиот народ беше еднаков со сите народи на Југославија. Македонскиот народ имаше своја Социјалистичка Република Македонија, која имаше свое знаме, грб и главен град – Скопје. Во тоа време, според уставот, сите народи на Југославија беа еднакви. Така се чувствував и тогаш, како и сега, немав национални проблеми затоа што бев Македонка. По националното прашање бев еднаква и почитувана во сите средини во кои живеев и работев со моето семејство, особено што јас и мојот сопруг ја добивме нашата прва работа во Сомбор, родниот град на моите синови Раде и Душан, за да добиеме работа подоцна, во Ниш, градот каде што двајцата дојдовме до крајот на работниот век.
Потоа следеше распадот на Југославија. Нови земји се појавуваат од поранешните југословенски републики. Во тоа време, Македонија ја стекна својата независност, прво како Поранешна Југословенска Република Македонија (1991 година), а во 2018 година го промени името во Република Северна Македонија. Останав да живеам со моето семејство во Ниш, Србија, каде ги уживам сите права од Уставот на Република Србија.
Имено, јас и Раде сме на мислење дека националните малцинства во Србија се националното богатство на Србија, а со тоа и националното македонско малцинство во Србија е националното богатство на Република Србија.
Семејна приказна – како Бабиќите завршија во Ниш, како живееја, што постигнаа?
Благојка Христова-Бабиќ:
На еден дел од ова прашање веќе делумно одговорив на почетокот на нашиот разговор. Имено, по завршувањето на средното образование и полагањето на матурата, јас и уште пет млади луѓе од Титов Велес добивме стипендија од фармацеутска установа од Титов Велес и се запишавме на Фармацеутскиот факултет во Белград, бидејќи во тоа време скопскиот универзитет немаше Фармацеутски факултет.
По стекнувањето на академската титула, јас и мојот сопруг Радомир ја добиваме првата работа во здравствена установа во Сомбор. Во Сомбор, градот на нашата љубов, имавме две деца, два сина Раде и Душан. По шест години работа во Сомбор, поради доусовршување, решивме да се преселиме и да се вработиме во Велико Градиште, потоа во Алексинац и на крајот се сместивме во Ниш.
Елем, јас работев како магистер по фармација во фармацијата на 14 октомври на Фармацеутската установа во Ниш, додека мојот сопруг беше радиолог на Институтот за медицина на трудот во Ниш и професор по радиологија на Медицинскиот факултет на Универзитетот во Ниш. Во овие институции јас и мојот сопруг го дочекавме пензионирањето и крајот на нашиот работен век.
Нашите синови дипломираа на Медицинскиот факултет во Ниш.
Раде има свое семејство. Работи како специјалист и супспецијалист по радиологија во Центарот за радиологија на Универзитетскиот клинички центар во Ниш и е избран за доцент на Факултетот за здравствена заштита во Ниш. Неговата сопруга Гордана Станковиќ-Бабиќ работи како специјалист по офтамологија на Клиниката за очни болки на Универзитетскиот клинички центар во Ниш и е избрана за доцент на Медицинскиот факултет на Универзитетот во Ниш. Нивните деца, синот Страхиња, доктор по медицина, дипломира пред една година на Медицинскиот факултет во Ниш, додека нивната ќерка Невена е шеста година на студии на истиот факултет.
Помладиот син Душан, дипломирал на Медицинскиот факултет во Ниш, моментално живее и работи како лекар во Сиднеј (Австралија), градот каде што неговата сопруга Снежана, (родум од Бања Лука, дипломирала на Градежниот факултет во Ниш) работи како градежен инженер. Душан и Снежана имаат две деца, дванаесетгодишниот син Стефан и осумгодишната ќерка Елена, кои таму одат на училиште, одат на фолклор и спортуваат.
Приказна за животот во Здружението Вардар. Како е да се биде член, а како е да се биде претседател? Кои се тековните предизвици?
Раде Бабић:
Пред десет години јас, мајка ми Благица и моите деца Страхиња и Невена се приклучивме на Здружението Вардар од Ниш, а пред четири години бев избран за претседател на Собранието.
Мислам дека сите членови на нашето здружение Вардар прават феноменален „дрим тим“ кој секогаш со задоволство се гледа и дочекува на сите културно-уметнички настани во Ниш и пошироко, додека „фантастичната четворка“ – Благе Перушевски претседател на здружението, Борче Вељановски секретарот на здружението, Раде Бабиќ претседателот на Собранието и Благоје Илиевски, првиот член и основач на Здружението, се душата, срцето и пејсмејкерот на Здружението Вардар од Ниш.
Здружението на Македонците Вардар од Ниш се залага да ги собере Македонците и нивните потомци кои живеат и работат во Ниш и неговата околина, да учествуваат во зачувувањето и негувањето на македонскиот јазик и култура, зачувување и негување на традицијата и историјата на Македонците во Република Србија, да се соберат, организираат и презентираат творештво на Македонците од Македонија и Србија, во форма на различни културно-уметнички настани. Веројатно успеавме во тоа, а доказ за тоа се многубројните награди кои се наоѓаат во седиштето на нашето здружение и големиот број наши членови кое моментално брои над 60 членови.
Каква е соработката и соживотот со мнозинскиот народ и со соседите?
Раде Бабиќ:
Соработката и соживотот со српскиот народ и нашите соседи во Ниш и пошироко е на високо и одлично ниво. Здружението на Македонците Вардар од Ниш и неговите членови отсекогаш биле канети и со задоволство гледани на бројни културно-уметнички манифестации во Ниш и други градови во Србија. Впрочем, за тоа можете да прочитате во информативниот магазин „Македонска виделина“ кој се печати на македонски јазик и кој излегува еднаш месечно и да го погледнете и слушнете во телевизиската емисија „Македонско сонце“ на македонски јазик РТВ Војводина, која се емитува секоја недела во 18.00 часот. Впрочем, официјалната посета и престојот на Ивица Дачиќ, министер за надворешни работи на Република Србија и Никола Димитров, министер за надворешни работи на Република Северна Македонија, во Здружението на Македонците Вардар од Ниш, во 2020 година, зборува за себе се.
Да ли има директни врски со татковината и во кои области се најразвиени?
Раде Бабиќ:
Да, има директна и непрекината врска со сонародници од Република Северна Македонија.
Прво тоа се семејните односи, па професионални, па културно-уметнички итн. Имено, браќата на мајка ми, Јово, Душан, Анѓелче, живееле во Велес, но за жал починале, додека во Градско со семејството живеел нејзиниот најмал брат Димче. А тука се и нивните деца, моите браќа и сестри, со кои постојано сум во контакт и гледање. Девет од нив и нивните деца. Значи огромно семејство. Една од сестрите Мануела денес живее и работи во Ниш и членка е на Здружението на Македонци Вардар Ниш, таа е во брак со Зоран Вучетиќ, со кого ја има ќерката Александра, која е студент во втора година на Медицинскиот факултет во Ниш.
Децениската соработка е присутна на професионално поле. Имено, потекнува од татко ми Радомир, кој својата специјализација по радиологија ја завршил на Институтот за радиологија и радиотерапија во Скопје во доцните шеесетти години, а во 1973 година ја одбранил докторската дисертација на Медицинскиот факултет на Универзитетот во Скопје кај познатиот радиолог проф. д-р Добрија Антевски. Професионалната соработка ја продолжија и неговите помлади членови на семејството. Имено, мојата сопруга Гордана Станковиќ-Бабиќ во 2013 година беше ментор на д-р Весна Челева Марковска при изработката и одбраната на нејзината докторска дисертација по офтамологија на Медицинскиот факултет на Универзитетот во Скопје, која сега е професорка на Медицинскиот факултет во Штип. Гордана имаше успешна професионална соработка со офтамолози од Скопје, како од Клиниката за очни болести, така и од приватните клиники како Систина (д-р Билјана Костовска), беше предавач на стручниот состанок на Здружението на офталмолози на Македонија наречен „Предвремена ретинопатија“ што се одржа во Скопје, беше ментор на колешка од Штип, која беше студент на размена на Медицинскиот факултет во текот на зимскиот семестар 2019/2020 година на Клиниката за Очни болести во Ниш и др. Секако, има и бројни покани што ги добиваме јас и мојата сопруга за учество на меѓународните конгреси на офтамолози и радиолози кои се одржуваат во Македонија. Сигурно не треба да се заборави и меѓустудентската соработка меѓу Медицинските факултети во Ниш и Скопје, на која Невена и Страхиња со голема радост учествуваат.
Здружението на Македонците Вардар од Ниш остварува и редовно одржува успешна соработка со татковината. Здружението на Македонците Вардар од Ниш секоја година за „Македонските денови“ организира театарска претстава, фолклор, музички концерт, поетска вечер, ликовна изложба и сл. Сашо Поповски, Бојана Артиновска Трпчевска Данчо Ордев се само едни од многуте академски сликари-вајари кои своите слики – статуи ги излагаа во Галеријата на Нишкиот културен центар, под покровителство на Здружението на Македонците Вардар од Ниш. Сигурно не треба да се заборави и учеството на фолклорниот ансамбл „Копачка“ од с. Драмче, Делчево кој имаше прекрасна и незаборавна вечер. Незаборавни се претставите „Делириум тременс“ со актерот Игор Трпчески од Прилеп, „Кафанче, карши Станче“ во изведба на татарската група на Здружението на пензионери „Куманово“ од Куманово, „Парите се отепувачка“ во изведба на театарската група на Домот на култура „Мирка Гинова“ од Демир Капија и други
Професионален и приватен живот: дали некогаш биле дискриминирани поради нивната националност? Ако е така, како се случи тоа? Ако не, што е најважното нешто што не се случува?
Благојка и Раде:
Јас и моето семејство никогаш не сме биле дискриминирани поради нашата етничка припадност.
Зошто?
Па, затоа што сите ние сме обични смртници Божји. Затоа што само Господ е над нас и никој друг. Впрочем, тоа го покажува успешната и се уште актуелна изложба на фотографии која ја организира нашето здружение „Сакрални објекти во Ниш, вчера денес, утре“, која е поставена во Галеријата на Нишкиот културен центар.
Омилени моменти и анегдоти од животот поврзани со Здружението и заедничките активности?
Благојка и Раде:
Мои омилени моменти од животот поврзани со Здружението на Македонците Вардар од Ниш се сите собири, без разлика дали биле со или без причина. Секако, највпечатливи моменти се собирите по повод празникот на жената, Македонската вечер, Илинден, Денови на македонската култура, 11 Октомври, Денови на сеќавање на сесловенските просветители, браќата Кирил и Методиј, манифестации на кои се представуваат македонската кујна и зимница, учествувања во бројни хуманитарни акции, во одбележување на многу значајни датуми и друго.
Колку ваквото здружување значи за добриот соживот и положбата на македонската национална заедница?
Благојка и Раде:
Секако дека Здружението на Македонците Вардар од Ниш е од големо значење за добриот соживот и положбата на македонската национална заедница во Ниш и Србија. На сето ова веќе одговоривме во претходните прашања.
Задачата и активностите на Здружението, но и на секој член поединечно во сегашното економско, политичко и културно миле?
Благојка и Раде:
Досега, членовите поединечно и заеднички во Здружението на Македонците Вардар од Ниш дадоа огромен придонес во развојот и зачувувањето на економското, политичкото и културното миле во Република Србија.
Затоа што, како што рековме на почетокот на нашето интервју, националните малцинства во Србија се национално богатство на Србија и затоа националното малцинство на Македонците во Србија е националното богатство на Град Ниш и Република Србија. Ова е аксиома на целокупното економско, политичко и културно миле на Здружението на Македонците Вардар од Ниш и нашата средина, градот Ниш, Република Србија, Балканот и пошироко.
Kako je bilo ranije, a kako sada, biti Makedonac u Nišu?
Blagojka Hristova-Babić:
Rođena sam 15. septembra 1934. g. u selu Dolno Čičevo, kod Gradskog, u neposrednoj blizini grada Veles (ranije Kraljevina Jugoslavija, sada Republika Severna Makedonija), u siromašnoj seoskoj porodici, od oca Eftima i majke Makedonke, kao treće dete. Bilo nas je petoro dece, ja i četvorica braće, dvojica stariji i dvojica mlađi od mene.
Za vreme Drugog svetskog rata okupatori Bugari promenili su nam porodično prezime Jovanov, tako da je svaki od nas petoro dece imalo pet različitih prezimena, i to bugarsko prezime, dakle, prezime koje se zavrtšavalo na „ov“. Tom prilikom ja sam dobila prezime Hristova. Moja braća su posle pobede jugoslovenskih patriotskih snaga u drugom svetskom ratu vratili svoje porodično prezime. Ja nisam jer sam se kao student prve godine na Farmaceutskom fakultetu u Beogradu udala za moju pravu i večnu ljubav Radomira Babića, koji je bio student treće godine medicine na Medicinskom fakultetu u Beogradu. Tada sam svom prezimenu pridodala muževljevo prezime Babić. Od tada nosim prezime Hristova-Babić.
Za vreme socijalističke Jugoslavije makedonski narod je bio ravnopravan sa svim narodima Jugoslavije. Makedonski narod je imao svoju Socijalističu Republiku Makedoniju, koja je imala svoju zastavu, grb i glavni grad – Skopje. U to vreme su po ustavu svi narodi Jugoslavije bili ravnopravni. Tako sam se i ja osećala, i u to vreme, kao i sada, nisam imala nacionalne probleme što sam bila Makedonka. Bila sam po nacionalnom pitanju ravnopravna i poštovana u svim sredinama u kojima sam svojom porodicom stanovala i radila, pogotovu što smo po sticanju akademskog zvanja ja i moj suprug prvo zaposlenje dobili u Somboru, rodnom gradu mojih sinova Radeta i Dušana, da bi se kasnije obreli u Nišu, gradu u kome smo oboje, dočekali kraj radnog veka.
Zatim je usledio raspad Jugoslavije. Od bivših jugoslovenskih republika nastaju nove zemlje. Tada svoju samostalnost dobija i Makedonija, najpre kao Bivša Jugoslovenska Republika Makedonija (1991.), da bi 2018. godine promenila ime u Republiku Severna Makedonija. Ja sam ostala da živim sa svojom porodicom u Nišu, u Srbiji, gde uživam sva prava po Ustavu Republike Srbije.
Naime mišljenja samo, i ja i Rade, da nacionalne manjine u Srbiji čine nacionalno blago Srbije, pa tako i nacionalna Makedonska manjina u Srbiji čini nacionalno blago Republike Srbije.
Porodična priča – kako su se Babići obreli u Niš, kako živeli, šta su postigli?
Blagojka Hristova-Babić:
Na jedan deo ovog pitanja već sam delimično odgovorila na početku našeg razgovora. Naime, posle završene gimnazije i položene mature ja i još nas petoro mladih iz Titovog Velesa dobijamo stipendije apotekarske ustanove iz Titovog Velesa i upisujemo Farmaceutski fakultet u Beogradu, jer u to vreme Univerzitet u Skopju nije imao Farmaceutski fakultet.
Po sticanju akademskog zvanja ja i moj suprug Radomir dobijamo prvo zaposlenje u zdravstvenoj ustanovi u Somboru. U Somboru, gradu naše ljubavi, dobili smo dvoje dece, dvojicu sinova Radeta i Dušana. Posle šestogodišnjeg rada u Somboru, zbog daljeg stručnog usavršavanja odlučili smo da se preselimo i zaposlimo u Veliko Gradište, pa zatim u Aleksinacu, i na kraju smo se stacionirali u Nišu.
Elem, ja sam radila kao magistar farmacije u apoteci 14. oktobar Apotekarske ustanove u Nišu, dok je moj suprug bio radiolog u Institutu za medicinu rada u Nišu i profesor radiologije na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Nišu. U ovim ustanovama ja i moj suprug smo dočekali penziju i kraj radnog veka.
Naši sinovi su diplomirali na Medicinskom fakultetu u Nišu.
Rade ima svoju porodicu. Radi kao specijalista i subspecijalista radiologije u Centru za radiologiju Univerzitetskog kliničkog centra u Nišu i izabran je u zvanje docenta na Fakultetu zdravstvene zaštite u Nišu. Njegova supruga Gordana Stanković-Babić radi kao specijalista oftalmologije u Klinici za očne bolseti Univerzitetskog kliničkog centra u Nišu i izabrana je u zvanje docenta na Medicinskom faklitetu Univerziteta u Nišu. Njihova deca, sin Strahinja je doktor medicine, diplomirao je pre godinu dana na Medicinskom fakultetu u Nišu, dok je ćerka Nevena šesta godina studija na istom fakultetu.
Mlađi sin Dušan, diplomirao je na Medicinskom fakultetu u Nišu, trenutno žiivi i radi kao doktor u Sidneju (Australija), gradu u kojem radi kao građevinski inžinjer njegova supruga Snežana, rodom iz Banjaluke, koja je diplomirala na Građevinskom fakultetu u Nišu. Dušan i Snežana imaju dvoje dece, dvanaestogodišnjeg sina Stefana i osmogodišnju ćerku Elenu, koji pohađaju tamošnju školu, idu na folklor i bave se sportom.
Priča o životu u Udruženju Vardar. Kako je biti član, a kako predsednik? Koji su aktuelni izazovi?
Rade Babić:
U Udrženje Vardar iz Niša učlanili smo se pre deset godina, ja, moja majka Blagica i moja deca Strahinja i Nevena, da bi pre četiri godine bio izabran za predsednika Skupštine.
Smatram da svi članovi našeg Udruženja Vardar čine jedan fenomenalan „drim tim“ koji je uvek rado viđen i dočekan na svim kulturno-umetničkim manifestacijama grada Niša i šire, dok „fantastiča četvorka“ – Blage Peruševski predsednik udruženja, Borče Veljanovski sekretar udruženja, Rade Babić predsednik Sobranja i Blagoje Ilievski prvi član i osnivač Udruženja čine dušu, srce i pejsmejker Udruženja Vardar iz Niša.
Udruženje makedonaca Vardar iz Niša nastoji da okupi Makedonce i njihove potomke koji žive i rade u Nišu i okolini, da učestvuje u očuvanju i negovanju makedonskog jezika i kulture, čuvanju i negovanju tradicije i istorije Makedonaca u Republici Srbiji, da okupi, organizuje i prikaže stvaralaštvo Makedonaca iz Makedonije i Srbije, u vidu različitih kulturno-umetničkih manifestacija. U tome smo verovatno uspeli što kazuju mnogobrojna priznanja koja se nalaze u sedištu našeg udruženja i veliko broj naših članova, koje trenutno broji preko 60 članova.
Kakva je saradnja i suživot sa većinskim narodom i sa komšijama?
Rade Babić:
Saradnja i suživot sa Srpskim narodom i našim komšijama u Nišu i šire je na visokom i odličnom nivou. Udruženje Makedonaca Vardar iz Niša i njegovi članovi su uvek pozivani i rado viđeni na brojnim kulturno-umetničkim manifestacijama u Nišu i drugim gradovima Srbije.
Uostalom o tome možete pročitati u informativnom magazinu „Makedonska videlina“ koji se štampa na makedonskom jeziku i koji izlazi jednom mesečno i videti i čuti u televizijskoj emisiji „Makedonsko Sonce“ na makedonskom jeziku na RTV Vojvodina, koja se emituje svake nedelje u 18.00 sati.
Uostalom, o ovome sve kazuje i zvanična poseta i boravak Ivice Dačića ministra spoljnih posolova Republike Srbije i Nikole Dimitrova ministra spoljnih posolva Republike Severna Makedonija u Udruženju Makedonaca Vardar iz Niša, koja se desila 2020.g.
Postoje li direktne veze sa maticom i u kojim oblastima su one najrazvijenije?
Rade Babić:
Da, postoji direktna i neprekidna veza sa sunarodnicima iz Republike Severna Makedonija.
Najpre su to familijarni odnosi, zatim profesionalni, a potom kulturno-umetnički i dr.
Naime, u Velesu su živela braća moje majke, Jovo, Dušan, Anđelče, koji su nažalost preminuli, dok je u Gradskom sa svojom porodicom najmlađi brat Dimče. A tu su i njihova deca, moja braća i sestre, sa kojima sam uvek u kontaktu i viđenju. Njih devetoro i njihova deca. Dakle ogromna familija.
Jedna od sestara, Manuela, danas živi i radi u Nišu i članica je Udruženja Makedonaca Vardar Niš, udata je za Zorana Vučetića, sa kojim ima ćerku Aleksandru, koja je student druge godine na Medicinskom fakultetu u Nišu.
Na profesionalnom polju je prisutna višedecenijska saradnja. Naime, ona potiče još od mog oca Radomira koji je specijalizaciju iz radiologije završio u Institutu za radiologiju i radioterapiju u Skoplju krajem šezdesetih godina, da bi 1973. godine odbranio doktorsku disrertaciju na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Skopju kod čuvenog radiologa prof. dr Dobrija Antevskog.
Profesionalnu saradnju su nastavili i njegovi mlađi članovi porodice. Naime moja supruga Gordana Stanković-Babić je 2013. godine bila mentor dr Vesni Čelevoj Markovskoj pri izradi i odbrani doktorske disertacije iz oftalmologije na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Skopju, koja je sada profesor na Medicinskom fakultetu u Štipu. Gordana je imala uspešnu stručnu saradnju sa oftalmolozima iz Skoplja kako sa Klinike za očne bolesti , tako i privatnim klinikama poput Sistine (dr Biljana Kostovska ), bila je 2012. g. predavač na stručnom sastanku Udruženja oftalmologa Makedonije pod nazivom „Prematurna retinopatija “ održanog u Skopju, bila je mentor koleginicama iz Štipa , koja je bila na razmeni studenata Medicinskog fakulteta tokom zimskog semetra 2019/2020 godine na Klinici za očne bolesti u Nišu i dr.
Naravno tu su i mnogobrojni pozivi koje ja i moja supruga dobijamo za učešće na međunarodnim kongresima oftalmologa i radiologa koji se održavaju u Makedoniji. Svakako ne treba zaboraviti i međustudensku saradnju Medicinskih fakulteta u Nišu i Skoplju, u kojoj vrlo rado učestvuju Nevena i Strahinja.
Uspešnu saradnju sa maticom ostvaruje i redovno održava Udruženje Makedonaca Vardar iz Niša.
Svake godine Udruženje Makedonaca Vardar iz Niša za „Makedonske dane“ organizuje pozorišnu predstavu, folklor, muzički festival, pesničko veče, likovnu izložbu i dr. Sašo Popovski, Bojana Artinovska Trpčevska, Dančo Ordev su samo jedni od mnogobrojnih akademskih slikara koji su imali izožbu svojih slika u Galeriji Niškog kulturnog centra pod pokroviteljstvom Udruženja Makedonaca Vardar iz Niša.
Svakako ne treba zaboraviti i učešće narodnog folkornog ansambla „Kopačka“ iz s. Dramče, Delčevo koji su imali jedno predivno i nezaboravno veče.
Nezaboravne su pozorišne predstave „Delirijum tremens“ sa glumcem Igorom Trpčeskim iz Prilepa, „Kafanče karši Stanče“ u izvođenju pozorišne grupe Udruženja penzionera „Kumanovo“ iz Kumanova, „Parite se otepuvačka“ u izvođenju pozorišne grupe Doma kulture „Mirka Ginova“ iz Demir Kapije i dr.
Profesionalni i privatni život: da li ste ikada osetili diskriminaciju zbog svoje nacionalne pripadnosti? Ako jeste, kako se to dogodilo? Ako niste, šta je najbitnije što se to ne događa?
Blagojka i Rade:
Nikada ja i moja porodica nismo imali diskriminaciju zbog svoje nacionalne pripadnosti.
Zašto?
Pa zato što smo svi mi obični božji smrtnici. Zato jer je samo Bog iznad nas i niko više. Uostalom to kazuje uspešna i još uvek aktuelna izložba fotografija koju je organizovalo naše udruženje „Sakralni objekti Niša,juče, danas, sutra“, koja je postavljena u Galeriji Niškog kulturnog centra.
Najdraži trenuci i anegdote iz života vezanih za Udruženje i zajedničke aktivnosti?
Blagojka i Rade:
Najdraži trenuci iz života vezanih za Udruženje Makedonaca Vardar iz Niša su sva okupljanja i viđenja, bilo da su ona bili sa ili bez povoda.
Svakako, najupečatljivi trenuci su okupljanja povodom Dana žena, Makedonsko veče, Ilinden, 11. oktobar, Dani makedonske kulture, Dani sećanja na sveslovenske prosvetitelje braću Kirila i Metodija, manifestacije na kojima se predstavljaju makedonska kuhinja i zimnica, realizovanje brojnih humanitarnih akcija, ućešća u obeležavanju brojnih značajnih datuma i dr.
Koliko ovakvo udruženje znači za dobar suživot i položaj makedonske nacionalne zajednice?
Blagojka i Rade:
Svakako da Udruženje Makedonaca Vardar iz Niša ima veliki značaj za dobar suživot i položaj makedonske nacionalne zajednice u Nišu i Srbiji. O svemu tome smo već dali odgovor u prethodnim postavljenim pitanjima.
Zadatak i aktivnosti Udruženja, ali i svakog člana pojedinačno u aktuelnom ekonomskom, političkom i kulturnom miljeu?
Blagojka i Rade:
Dosada su članovi pojedinačno i združeno u Udruženju Makedonaca Vardar iz Niša dali ogroman dopinos u razvoju i očuvanju ekonomskog, političkog i kulturnog miljea u Republici Srbiji.
Jer, kao što smo rekli na početku našeg intervjua da nacionalne manjine u Srbiji čine nacionalno blago Srbije, samim tim i nacionalna manjina Makedonaca u Nišu i Srbiji čini nacionalno blago Niša i Republike Srbije.
To je aksiom sveukupnog ekonomskog, političkog i kulturnog miljea Udruženju Makedonaca Vardar iz Niša i naše sredine, grada Niša, Republike Srbije, Balkana pa i šire.
Ovaj projekat sufinansiran je sredstvima Ministarstva kulture i informisanja Republike Srbije. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
