Како започнавте да се занимавате со фотографија? Како отидовте од синдикален ангажман во тие води?

Мојата фотографска кариера започна како комбинација на не многу среќни околности.

Имено, фирмата Србија Турист АД Ниш во која работев, како и многумина во Србија, имаше неуспешна приватизација, како синдикален лидер со сите сили се борев за правата на работниците, но заедно со нив останав без работа на крајот од 2013 година. Загубата на работата ме фати неподготвен, но набрзо по наговор на моите роднини купив фотоапарат и опрема и до ден денес не се одвојувам од камерата. Фотографијата стана начин на живот и мое секојдневие.

Неизбежноста на фотографската работа е ангажирање не само во приватни настани.

Како член на Здружението на Македонците „Вардар“ од Ниш бев ангажиран на многу настани на кои Здружението зеде учество. Така настануваа фотографии кои на некој начин го покажаа не само амбиентот, туку и она што не карактеризира како Македонци во Ниш и пошироко, отворената и искрена душа, љубовта кон Србија и Македонија и особено подготвеноста се да се зачини со насмевка, песна и оро.

Со фотографирање вакви детали и моменти, се трудам, се надевам успешно, да ги прикажам Македонците во вистинско светло, како народ кој ја сака, почитува, цени и се бори за државата Србија во која живее и која истовремено ја почитува и ги сака своите корени и татковината.

Дали го „прегледувате“ она што сте го сликале пред неколку години и во кои случаи? Какви ви тогаш асоцијациите? Дали би промениле нешто?

Прелистувањето на старите снимки е периодична обврска, се трудам да го „вратам“ времето, односно да ги поправам сите тие забележани грешки на следните фотографии, а во повеќето случаи успевам во тоа.

Кои се вашите најдобри фотографии од официјалните собири? А што ви е најмило од она што го правевте самоиницијативно?

Како фотограф, покрај тоа што се занимавам со Здружението и фотографирам семејни настани и церемонии, голем дел од мојата работа посветив на фотографирање за различни Здруженија за заштита на животните.

Физички ми е потешко да сликам, но од друга страна најмногу сакам да фотографирам животни, кучиња најповеќе, бидејќи тие како децата не ги кријат своите вистински емоции и секогаш ги покажуваат на вистински начин. Покажуваат љубов кон луѓето кои се грижат за нив во секое време, па има на претек мотивации и инспирации. Ваквата фотографија е доказ за грижа или непочитување на домашните миленици, но од друга страна, еден вид уметност која има за цел да го покаже она што е најважно, а тоа е дека кучето е најдобриот пријател на човекот, пријатело кој никогаш не му врти грб на човекот.

Она што го сакам во мојата работа е можноста да запознавам и запознавам луѓе кои ја работат истата работа.

Муабетот за фотографија, размената на искуства, заедничкото дружење е уште еден мотив оваа работа да биде вистинско задоволство. Пред се мислам на фотографите од Ниш и околината, но и на некои фотографи од Македонија, Бугарија и Хрватска.

Колку настани имате овековечено до сега?

Досега имам „снимено“ десетици илјади фотографии. Некои се записи за настани и случувања во Здружението и во Ниш, некои се инспирирани од убавината на градот и неговата околина.

Најубави се спонтаните, кога сè дојде ненадежно и кога како фотограф ќе успееш да доловиш таков момент.

Планирани проекти

Планови за некои проекти секогаш постојат, идејата за изложби секогаш постои, околностите се главниот фактор дали овие проекти навистина ќе се реализираат. Мое е да се трудам, да не се одвојувам од камерата а се останато не зависи само од нас самите.

ZLATKO NEČEVSKI – FOTOGRAF, KOJI DOKUMENTUJE ŽIVOT MAKEDONACA U NIŠU

Zlatko Nečevski radio je u jednom od niških hotela. Ali kada je posle propale privatizacije i bezuspešne sindikalne borbe ostao bez posla, zanat je našao upravo u fotografiji.

Kako ste počeli da se bavite fotografijom? Kako ste od sindikalnog angažovanja prešli u te vode?

Moja fotografska karijera počela je kao splet ne baš srećnih okolnosti. Naime, preduzeće Srbija Turist AD Niš u kome sam radio je poput mnogih u Srbiji imalo neuspešnu privatizaciju, kao sindiklani lider sam se svim silama borio za prava radnika ali sam zajedno sa njima ostao bez posla krajem 2013 godine.

Gubitak posla me je zatekao nespremnog ali, ubrzo, na nagovor rodjaka kupujem fotoaparat i opremu i evo, do danas se od fotoaparata ne odvajam. Fotografija je postala način zivljenja i moja svakodnevica.

Neminovnost fotografskog posla je angažovanje ne samo na privatnim dešavanjima.

Kao član Udruženja Makedonaca “Vardar” iz Niša bio sam angažovan na mnogim manifestacijama u kojima je Udruženje uzimalo učešće. Tu su nastajale fotografije koje su na određen način prikazivale ne samo ambijent već ono što nas kao Makedonce u Nišu i šire karakteriše, otvorenu i iskrenu dušu, ljubav prema Srbiji i Makedoniji i naročito spremnost da sve začinimo osmehom, pesmom i igrom.

Fotografisanjem takvih detalja i momenata pokušavam da, nadam se uspešno, prikažem nas Makedonce u pravom svetlu, kao narod koji voli, poštuje, ceni i bori se za državu Srbiju u kojoj živi a koji istovremeno poštuje i voli svoje korene i svoj zavičaj.

Da li i u kojim slučajevima „pregledavate“ ono što ste uslikali pre nekoliko godina? Kakve su vam asocijacije tada? Da li biste nešto promenili?

Prelistavanje starih snimaka je periodična obaveza, pokušavam da “vratim” vreme tj da sve one uočene greške ispravim u sledećim fotografijama i u većini slučajeva uspevam u tome.

Koje su vam najbolje fotografije sa zvaničnih okupljanja? A šta vam je najdraže od onoga što ste samoincijativno radili?

Kao fotograf, pored angažovanja u Udruženju i fotografisanja porodičnih događaja i svečanosti, jedan veliki deo svog rada posvetio sam fotografisanjem za različita Udruženja za zastitu životinja.

To mi je fizički napornije slikanje ali s druge strane, obožavam da fotografišem životinje, pse najviše, jer oni, kao i deca ne skrivaju svoje prave emocije i uvek ih pokazuju na pravi način. Ljubav prema ljudima koji vode brigu o njima pokazuju u svakom trenutku tako da motiva i inspiracije ima na pretek. Takva vrsta fotografije je dokaz brige ili nebrige prema kućnim ljbimcima ali sa druge strane i neka vrsta umetnosti koja ima svrhu da pokaže ono sto je najbitnije, a to je da je pas čovekov najbolji prijatelj, onaj prijatelj koji čoveku nikad ne okreće leđa.

Ono što volim kod posla kojim se bavim je mogućnost da sretneš i upoznaš ljude koji se bave istim poslom. Ćaskanja o fotografiji, razmena iskustava, zajednička druženja su još jedan od motiva da ovaj posao bude pravo zadovoljstvo. Tu pre svega mislim na fotografe iz Niša i okoline, ali i neke od fotografa iz Makedonije, Bugarske i Hrvatske.

Koliko ste događaja do danas ovekovečili?

Do sada sam “uslikao” nekoliko desetina hiljada fotografija. Neke su zapisi o dešavanjima i događajima u Udruženju i Nišu, neke su inspirisane lepotom grada i okoline.

Najlepše su one spontane, kad sve dođe nenadano, a kad kao fotograf uspeš da ovekovečiš takav momenat.

Planirani projekti

Planovi o nekim projektima uvek postoje, ideja o izložbama uvek postoji, okolnosti su glavni činilac da li će do ostvarenja tih projekati zaista doći.

Moje je da vredno radim, da se ne odvajam od fotoaparata, a sve ostalo ipak ne zavisi samo od nas samih.

Ovaj projekat sufinansiran je sredstvima Ministarstva kulture i informisanja Republike Srbije. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.