Јован Масловариќ – мојот живот во Македонија

Роден сум на 8 јули 1947 година, петти од шестмина, во селото Крушевица, општина Прокупље. Основно училиште завршив во родното место. До петнаесеттата година животот го поминав во родното место, а од 1962 до 1965 г. бев во Загреб во Техничкото училиште за подофицери. Прво место на воена служба од 1965 до 1968 година беше во Карловац, каде што започна мојот живот во „трупа“,  речено со воен речник.

Во 1968 година по потреба бил префрлен во Госпиќ. Набргу по шест месеци по формирањето на единицата, се случи единицата да се распушти, а јас повторно бев прекомандуван. Овој пат, од 01. септември 1969. г мојот следен гарнизон беше Кавадарци, во Македонија. Повторно нова средина и повторно се од почеток.

Но не останав долго во Кавадарци бидејќи единицата беше распуштена и јас повторно бев прекомандован. Овој пат во Прилеп, Македонија. Прилеп е поголем од Кавадарци, и нудеше поголеми можности за социјален живот.Во Прилеп се омажив, добив син, а воениот живот си одеше убаво, таму останав од 1971 до 1977. година. Тоа беше мирен период од мојата работа и живот во Прилеп, но повторно гром од ведро небо, прекомандаво граничниот одел во Ѓевѓелија. Тоа беше најдобриот дел од мојот живот, и воен и општествен. Од моментот кога бев примен во единицата, командант на оделот беше Ѓорѓе Чановиќ, исклучителен човек, кој вистински се грижеше за секој војник и секој старешина.

За полесно да се вклопам во работата многу ми помогнаа сите членови на командата на оделот, чиј член бев и јас. И денес, после толку години, со носталгија се сеќавам на сите старешини, со кој сум и денес во контакт.

Живеејќи и работејќи во Ѓевѓелија, општествениот живот беше многу динамичен. Бевме вклучени во сите културни и општествени манифестации, а тоа беше особено видливо за време на одбележувањето на „Денот на граничната служба“. Беа организирани посети на караулиза граѓани од месните заедници. Централната прослава беше во Окружната команда во Ѓевѓелија.

Бев вклучен во работата на здружението „Дичо Панов“ – Здружението на возачи и автомеханичари, како и во Автомотосојузот на Македонија.

Бевме канети и учествувавме и соработувавме со полицијата, царината и речиси со сите фирми од Ѓевѓелија – Вино Југ, Трансбалкан и Млаз од Боданац. Одевме во локалните заедници и прикажувавме едукативни филмови поврзани со безбедноста на границите.

Мојот живот и работа во Ѓевѓелија е најубавиот дел од мојот работен век во Македонија.

Во 1989. година, во ноември, повторно добив прекоманда – во Ниш. Набрзо по доаѓањето во Ниш се пензионирав и тоа беше крајот на мојот воен живот.

Денеска повремено одам во Ѓевѓелија, Богданци, Струмица, Валандово и Дојран и со задоволство се среќавам со познаници и пријатели кој останаа да живеат во Македонија.

Од моите пријатели со кои работев сè уште се живи Миле Зекиќ и Мики Кецојевиќ, со кои контактирам како и со членовите на нивните семејства.

Во Македонија останаа да живеат мојот син, снаа и двајца внуци и тоа во Ѓевѓелија.

За здружението Вардар од Ниш

За Здружението Вардар дознав од мојот пријател д-р Бабиќ Раде и тој ми предложи да се вчленам. Бев многу среќен што бев убаво пречекан и примен во Здружението, каде постепено се запознав со членовите. Особено бев среќен што еден дел од членовите беа во служба на ЈНА. Со гордост можам да кажам дека нашиот „дрим тим“ составен од Благе Петрушевски, Благоје Илијевски, Борче Вељановски и Раде Бабиќ е столбот на нашето здружение, секако со помош на други дами и машки членови. Ние сме мултинационална средина и тоа не прави посилни бидејќи ги почитуваме нашите национални разлики.

Што да кажам за нашите драги дами, женски членки на Здружението. Ни даваат боја и тон, а благодарение на нив освоивме многу признанија и награди. Тие го носат најголемиот дел од товарот на подготовките за различни учества на културни настани. Тие даваат се од себе, а резултатите се многубројни учества на културни манифестации, а речиси и да нема културна манифестација во Ниш и околината на која Здружението Вардар не учествува.

Редовно се среќаваме, се дружиме и славиме различни прилики.

Здружението Вардар е отворено здружение и секој што ја почитува различноста е добредојден во Здружението.

Jovan Maslovarić – moj život u Makedoniji

Rođen sam 8. jula 1947. godine  kao peti po redu od nas šestoro u selu Kruševica, opština Prokuplje. Osnovnu školu završio sam u mestu rođenja. Do petnaeste godine života proveo sam u mestu rođenja, a od 1962. do 1965. bio sam u Zagrebu u Podificirskoj tehničkoj školi. Prvo mesto vojničke službe od 1965 do 1968. g proveo sam u Karlovcu, gde je započeo moj život u “trupi”, rečeno vojničkim rečnikom.

Usledila je 1968. godina i prekomanda po potrebi službe u Gospić. Ubrzo, nakon šest meseci posle formiranja jedinice desilo se da je rasformirana jedinica, a ja sam sa ostalim starešinama opet u prekomandu. Ovoga puta moj sledeći garnizon je bio od 1. septembra 1969. Kavadarci. Opet nova sredina i sve iz početka.

U Kavadarcima se nisam dugo zadržao jer je jedinica rasformirana i opet prekomanda. Ovoga puta bio je to Prilep. Veći je od Kavadaraca, pružao je veće mogućnosti društvenog života.

U Prilepu sam se se zadržao od 1971 do 1977. godine, gde sam se oženio i dobio sina, a vojnički život je išao svojim tokom.

Bio je to miran period moga rada i života u Prilepu, ali opet grom iz vedrog neba, prekomanda u granični odsek Đevđelija. Bio je to najlepši deo mog života, i vojničkog i društvenog. Od prijema u jedinicu, komandant odseka je bio Đorđe Čanović, izuzetan čovek, koji se istinski brinuo za svakog vojnika i starešinu.

Svi članovi komande odseka veoma su mi pomagali da se lakše uklopim u posao, kao i svi  komadiri karaula. I danas, posle toliko godina, ja se sa nostalgijom sećam svih starešina karaula i sa njima sam u vezi.

Živeći i radeći u Đevđeliji društveni život je bio veoma dinamičan. Bili smo uključeni u sva kulturna i društvena događanja, a to je posebno bilo izraženo za vreme proslave “Dana graničara”. Organozovale su se posete karaulama za građane iz mesnih zajednica. Centralna proslava bila je u Komandi odeseka u Đevđeliji.

Bio sam uklljučen u rad udruženja “Dičo Panov” –  Udruženje vozača i automehaničara, kao i u Auto moto saveza Makedonije.

Pozivani smo, učestvovali i sarađivali sa policijom, carinom i skoro svim preduzećima iz Đevđelije – Vino Jug, Transbalkan i Mlaz iz Bodanaca. Odlazili smo po mesnim zajednicama i prikazivali nastavne filmove vezane za obezbeđenje granice.

Moj život i rad u Đevđeliji je najlepši deo mog radnog veka.

Novembra  1989. godine opet sam dobio prekomandu–ovog puta u Niš.

Ubrzo sam otišao u penziju i tako se završio moj vojnički život.

Danas, odlazim povremeno u Đevđeliju, Bodance, Strumicu, Valandovo i Dojran i radosno susrećem poznanike i prijatelje.

Od mojih drugova sa kojima sam radio ostali su u životu Mile Zekić i Miki Kecojević, sa kojima se rado srećem, kao i sa njihovim članovima porodice.

U Đevđeliji su ostali da žive sin, snaja i dva unuka.

I danas se posle toliko godina sećam se svih karaula: Selemli, Bogorodica, Đevđelija, Cvetan Dimov, Huma, Mirče Acev, Konopište, Golubac i Puljevac.

U sećanju su mi ostali moji divni drugovi komandiri karaula i brojni vojnici. Nažalost, svake godine nas je sve manje. Vreme čini svoje.

Ovo je mali deo mojih divnih uspomena na događaje iz života i rada u Đevđeliji iz bratske Republike Makedonije. Nikada se dole nisam osećao kao stranac ili tuđinac. Izuzetno gostoprimljiv i dobrodušan narod ostaće večno u mom sećanju dok budem živ. Na period i vreme provedeno u Makedoniji, a posebno u Đevđeliji, rado se sećam svakog dana.

O udruženju Vardar iz Niša

Za Udruženje Vardar sam saznao od mog prijatelja dr Radeta Babića i on mi je predložio da se učlanim u Udruženje.

Veoma sam se obradovao prijemu u Udruženju gde sam postepeno upoznavao članove. Naročito jer je jedan deo članova bio na službi JNA.

Sa ponosom mogu da kažem da je naš “drim tim” u sastavu Blage Petruševski, Blagoje Ilijevski, Borče Veljanovski i Rade Babić stub našeg udruženja, naravno i uz pomoć ostalih dama i muških članova. Višenacionalna smo sredina i to nas čini jačim jer izuzetno poštujemo naše nacionalne različitosti.

Šta da kažem o našim dragim damama, ženskim članovima Udruženja? One nam daju boju i ton, a Boga mi, zahvaljujući njima osvojismo mnoga priznanja i nagrade. One podnose najveći deo tereta priprema za razna učešća na kulturnim manifestacijama. Daju sve od sebe, a rezultati su brojna učešća na kulturnim manifestacijama i skoro da nema kulturnog događaja u Nišu i okolini, a da Udruženje Vardar ne učestvije.

Redovno se sastajemo, družimo i proslavljamo različite povode.

Udruženje Vardar je otvorenog tipa i svako ko poštuje različitost je dobrodošao u njega.

**Ovaj tekst deo je projekta sufinansiranog sredstvima Ministarstva informisanja i telekomunikacija. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.