Ова е приказна за Благој Илијевски, кој досега живеел во повеќе држави и градови.

Не знам колку ќе ви биде интересна оваа моја приказна за мојот живот кој го проведов во шест градови пет држави и два општенствено- политички системи, започнува Благоје.

СКОПЈЕ и ФНРЈ

СКОПЈЕ и ФНРЈ се мојот прв град и прва држава во кој  сум роден на ден 29.03.1947.год. во фамилијата Илиевски од мајка Даница, татко Божин заедно со моите постари браќа Трајко и Илија, каде го почнав и го проведов детството се до мојата четиринаесетата година.

Животот го почнав во Ерејското маало кое се наоѓаше во  самиот центар на Скопје. Еврејското маало беше во границите, од север тврдината Кале, од југ реката Вардар, исток главната улица Маршал Тито преку патот на Пајко маало и на запад некаде до зградите на електростопанството под Кале се до француските гробишта.

Да го опишам детството би ми требало доста време и простор но мислам дека поубаво детство од мене немал никој. Ги имавме обалите на Вардар каде го имам научено пливањето со пет, шест години , зидините на тврдината Кале по кои се качувавме како планинари, камениот мост како и дрвеното мовче од кои скокавме, близината на плоштадот, основното училиште Цветан Димов, црквата Св. Димитрија со портата во која се игравмеа а нашата куќа беше до дворот на црквата и не делеше еден зид, народниот театар во кој по некогаш бевме статисти во некои представи, зградата на ЦК, напуштената еврејска синагога Бен Ахарон, големи два двора во кои игравме многу детски игри. Се на се едно прекрасно безбрижно детство.

Во маалото живееа познатите Македонски и Југословенски сликари Мартиновски и Личеновски, актерската фамилија на Петре Прличко, потоа актерите Стево Спасовски и Марија Тоциновска, композиторот и диригент Илија Илевски, пеачот Зоран Георгиев кој се прослави со победата во Опатија и песмата Еден Бакнеж, оркестарот Тавче Гравче и Стари Боеми, тапанарот Гаро на Леб и Сол, и уште многу познати и непознати ликови.

Првото оделение го запишав со шест години и пет месеци и бев најмлад ученик во оделението, а осмото оделение го завршив со четиринаесет години и два месеци.

По расписаниот  конкурс  за питомци на средното воено музичко училиште кое после приемниот испит го запишав јас станав и облеков униформа со четиринаесет години и пет месеци на 1. септември 1961.год, и предпоставувам дека бев најмлад војник во ЈНА. А сето тоа беше по аманетот на таткоми кој го остави и почина на педестогодишна возраст кога јас имав десет години. Неговиот аманет беше да имам десет сина сите би ги школувал за воени музичари. Аманетот беше исполнет од страна на моите постари браќа Трајко и Илија па така остана да и јас го продолжам неговиот аманет. А се поради тоа што таткоми беше воен музичар во кралевината Југославија а по втората светска војна и воен музичар во ЈНА.

И тука бев најмлад питомец во XV класа на военото училиште, кое се наоѓаше во  Хрватскиот град ВУКОВАР, мојот втор град во кој го продолжив понатамошниот средношколски живот.

ВУКОВАР и СФРЈ

ВУКОВАР нов град, нова средина, нов дом, нови луѓе, нови другари, нови наставници и професори, нов јазик и писмо, нов начин на живеење, све ново како животот да почнува од почеток и тоа се треба  да го преброди дете од четиринаесет годишна возраст.

Сместени во прекрасниот дворецот на некогашниот грмански гроф ЕЛЦ кој беше сместен на обалата на големата Европска река Дунав и малата река Вука, далеку од Скопје без мајчина љубов и без старите мои другари успеав успешно да ги пребродам сите тешкотии и да го започнам мојот нов живот. Тука го почнав животот во новата држава СФРЈ 1963.год.која ја замени старата ФНРЈ.

Во Вуковар ја доживеав големата поплава која го погоди Скопје 1962.год. во која Еврејското маало остана непоплавено иако беше на самата обала на Вардар.

Но катастрофалниот замјотрес  на 26. јули 1963. год. го доживеав кога бев на редовен школски паспуст. Останав неповреден благодарејќи на еден шифоњер и една греда, како и целата фамилија. Еврејското маало после триста четиристотини години постоење го доживеа својот крај, затоа што беше тотално срушено и беше избрисано од мапата на Скопје и со голема среќа без ни еден загинат.

Во третата година на школувањето дојде наредба да школскиот центар мора да се сели од Вуковар во Земун во почедокот на 1964.год.

И така во јануари 1964.год. јас станав жител на третиот град во мојот живот ЗЕМУН.

ЗЕМУН

Градот ЗЕМУН кој личеше на самостален град а беше општина на Белград и беше доста далеку од Белград , одвоен со доста ниви и полиња помеѓу нив а едина градба која се наоѓаше помеѓу нив беше бетонскиот костур на хотелот Југославија и железничката станица Земун. Едина врсака со Белград беше автобусот ми се чини бр 52 кој поаѓаше од Зелени Венац во Белград каде беше почетната и задната станица за  Земун и назад. Новата училишна зграда ни неше некаде на крајот на улицата Цара Душана 192 која завршуваше негде кај коњичката касарна и училиштето за слепи и слабовиди деца.

На 1. март 1965.год. со чин воен службеник на IX класа што одговараше на чинот постар водник прва класа јас успешно го завршив средното образование и со седумнаесет години и единаесет месеци јас ја примив првата плата. Добив прекоманда во РЕСЕН кој беше четвртиот град во кого го почнав животот.

РЕСЕН

РЕСЕН се наоѓаше во преспанската котлина и беше најужниот град во СФРЈ. Кога се зборуваше кој каде ќе оди во прeкоманда после промоцијата на новите воени музичари ние петорица слушнавме дека ќе одиме во Ресен на Преспанското езеро или во Рисан во Бокакоторскиот залив на Јадранското море.

До последниот ден не знаевме да би после примените наредби за прекоманда дознале дека одиме за РЕСЕН.

Во Ресен ја запознав мојата идна сопруга и тука ми се роди синот Горан.

После две години проведени во Ресен дојде наредба за пркоманда за Куманово.

КУМАНОВО

КУМАНОВО, град на границата со Србија е мојот пети град во кој го прдолжив својот војнички и цивилен живот во СФРЈ.

Постои една анегдота за Куманово па би ја кажал да ве запознаам со неа. Било лето негде средина на jули месец кога знае сонцето да запече и да ја дигне температурата близу четириесетиот степен. Некои Италијани проваѓале со кола поред Куманово и еден од нив ја видел таблата каде на кирилица пишувало Куманово, а околината и полињата околу таблата трепереле од вруќината како во Африка и онкога прчитал што пишувало на таблата КУМАНОВО извикнал “МАМА МИА КЈУМАХОБО ЧЕНТРАЛЕ АФРИКА.”

Во Куманово го добив и првото унапредување во чинот војни службеник VIII класа кој беше во ранг ва знаменосец.

После проведени две години кога таман се привикнавме на новиот град дојде наредба  да се оди пак во прекоманда и јас со фамилијата дојдов во петиот град  НИШ, во кој го почнав мојот нов живот.

За сите градови пред Ниш во кој живеев некаде подолго, некаде пократко ме врзуваат многу доживувања како на професионалниот така и на породичниот живот. Имам многу приказни, разни случувања, дружења, запознавање со историјата, природата, економијата, културата, болести, саобраќајни несреќи, големи радости и таги, но просторот не ми дозволува да навлезам подлабоко на објаснување и раскажување, на сите овие настани кои ми го променуваа животот во секој поглед на различити начини, а за тоа треба доста време и доста простор.

НИШ, Маршал Тито и Стефан Миленковиќ

Ниш е шестиот град во кој го продолжив животот и во него живеам од 1969.год. па до денеска кога ги пишувам овие редови што значи еве скоро 55.години.

Овде морам да се задржам малце повеќе затоа што Ниш го доживувам после Скопје како свој град, во кој ги имам диживеано зрелите години и имам многу нешто да се подсетам и кажам за минатите години. Имам многу нешта и сеќавања.

Во Ниш се формира 1969.год. голем дувачки оркестар од преку педесетина музичари кој можеше да изведува озбилни концерти со разноврстен музички програм. Прво што ми паќа на памет се средбите со Маршалот Тито кои ги доживеав 1969. на пречекот во Кладово кога се прегради Дунав и почна изградбата на Ѓердапската хидроелектрана, како и дочекот 1971.год, на старата железничка станица кога маршалот дојде во посета на Ниш.

Почетокот на Мокрањчњвите денови во Неготин на кои бевме едни од првите оркестри кои учествувавме на тие прослави или пак фестивалот на Младите во Књажевац. Учество на НИМУС со свој оркестарски програм, учество на меѓународниоот фестивалот на војни оркестри во Сараево на кој доаѓаа оркестри од САД, Русија, Англија, ДДР, Германиа, Полска, Француска, Куба и многу други оркестри.

Учество на многу војни и цивилни прослави за кои добивме многубројни признаниа, а 1978.год. и најголемата награда на градот Ниш, Октомвриската награда, како една прва војна формација која ја има добиено таа награда.

Изведба на Увертирата 1812. од Чајковски на спомен костурницата на Бубањ со имитирање на топовите и големите црквени звона со кои се слави победата со тешки митраљези и големи оркестарски звона предизвика голем аплауз на отворениот простор.

Долгу години ги отваравме филмските средби со изведба на химната и фанфарите, учество на хорските меѓународни средби, дочеци и испраќаи на штафетата на младоста и многу други прослави.

Ова се некој од оркестарските активности на кој јас учествував како музичар со инструментот за кој се школував, а тоа е флејтата.

На индивидуалниот и личниот план имав доста активности во културниот живот на градот Ниш. Од 1969 г. бев преку четириесет години  надворешен соработник на симфонискиот оркестар во Ниш со кого имам изведувано многу значајни дела од светската литература со разни солисти и диригенти, како музичар на флејта, пиколо или пак перкусии.

Една од драгите спомени ми е концертот со малиот Стефан Миленковиќ кој тогаш имаше околу седум осум години и беше познат светски вундеркид, со кого имавме два концерти еден во Ниш и реприза утредента во Приштина, а диригент беше таткому. Овде морам да се подсетам и јас, а и вас на малиот Стефан кога во една пауза на пробата во Ниш се изгуби и го немаше да ја почнеме пробата. Сите се растрчавме да го најдеме, а он после некое време доаѓа со точак кој го вози. На прашање што стори одговари онака детински, дека го видел точакот во дворот на оркестарот на еден наш колега, и го зел малце да се провози по Ниш.

Во Приштина се случи нешто што не се случува често. Во тек на концертот кој го изведуваше Стефан, нешто пукна да би се констатирало дека на виолината со која го изведуваше концертот му пукнала една жица. После местење на друга жица концертот се настави и заврши со голем аплауз.

Во овие неколку денови за време кога траеа пробите и концертите видов и осетив како едно мало дете со сите детски радости и односи се трнасформира во нешто посебно озбилно, сериозно и одговорно кога ќе ја земе виолината во своите раце.

Со војничкиот хор ги имам отворено Југословенските меѓународни хорски свечаности.

Во мјузиклот Зона Замфирска која е изведен преку стотина пати во Ниш и Србија, во текот на 85,86,87год.  главна улога на Мане ја играше Десимир Деско Станојевиќ, а Зона Весна Јосиповиќ и ја има добиено наградата Златниот Ќуран на деновите на комедијата во Светозарево. Овде учествував како музичар, а често пати и како диригент ја водев представата кога го заменувава Славиша Нешиќ, кој го водеше оркестарот и представата.

Бев член на една од популарните БИТ состави во Ниш, Амбасадори со кои имавме голем број концерти, и запознав голем број тогашни популарни естрадни уметници.

Во 1973 го положив испитот за VII класа воен службеник кој беше во ранг на потпоручник. 1976  бев унапреден во воен службеник VI класа- поручник, 1980 во воен службеникк V класа – капетан, 1985. воен службеник IV класа-капетан прва класа.

Во 1987.год. во Ниш се отвори Вишата Музичка Школа, и јас по наговор на Милорад Ваљковиќ Шпаја со кого бев добар приател се запишав и ја завршив 1989. год. како прв студент кој дипломирал на таа виша школа. 1991.год. го положив испитот за во воен службеник III класа- мајор.

Од 1990.год. до 2000.год. после распадот на СФРЈ и војните кои се десија на тие Југословенски простори неминовно се случи и почетокот на повеќепартискиот, како и промена во општенствениот живот што доведе до воведувањето на капиталистичкиот начин на привредување со појавата на првите капителисти кои го искористија воениот вихор и распадот на државата да дојдат и створат големи богатства што им овозможи да ги купуваат големите индустриски колективи и ги претворат во своја сопственост. Така почна мојот живот после социјализмот во капитализмот т.е. новиот опшенствен систем.

СОЈУЗНА РЕПУБЛИКА ЈУГОСЛАВИЈА (СРЈ)

1992.година после распадот на СФРЈ која престана да постои се формира СОЈУЗНА РЕПУБЛИКА ЈУГОСЛАВИЈА, СРЈ и тоа е трета држава во која го продолжив животот.

1994.год. бев поставен за в.д. диригент на Воениот оркестар во Ниш а 1995.год. по наредба на командата за помошник на диригентот, 1999.год. бев унапреден во чин подполковник, се до одењето во пензија 2001.година кога ја завршив воената кариера, која траеше од 1961. до 2001.год. а тоа значи полни четириесет години во униформа.

За војната која почна во Март  и заврши во Јуни 1999.год. би можел да напишам многу мои можда најтажни животни денови, после смрта на мојата сопруга Даница 1996.год. кои оставија големи животни лузни во мојот понатамошен живот. Но за тоа време овде и сега немам многу простор и време да го прераскажам тој дел од мојот живот, во оваа моја приказна.

СРБИЈА И ЦРНА ГОРА, СЦГ

2003.год. се формира новата држава СРБИЈА И ЦРНА ГОРА, СЦГ  и тоа беше четвртата држава во која го продолжив мојот живот сега веќе како пензионер.

2006.год. после договорот и реферндумот во Црна Гора,  СЦГ престана да постои и петата држава во која го продолжив животот е СРБИЈА.

СРБИЈА

За овие сега веќе дваесет и три години откако сум постанал пензионер исто така би можаел да напишам нешто многу, многу повеќе но ќе се обрнам наназад нешто накратко што ми се чини најважно што се случи во овој период од мојот живот сега и коначно во Србија.

Во 2002. година со три другари го формиравме Македонското здружение Вардар кое за овие двесет и две-три години постана едно од најдобрите Македонски здружениа во Србија.

2004.год. како председател и предствник на Вардар од Ниш еден сум од учесниците во формирањето на Македонскиот Национален Совет во Србија, чие оснивачко собрание се одржа на 11.12.2004.год. во Сава Центар Белград.

За овие дваесет години бев избран два пати за подпредседател на националниот совет, два пати за член и последниот пат за председател на одборот за соработка со Македонија и диаспората. Во меѓу време сум избран за председател на САМС, Савез Асоцијација Македонаца Србије.

На овие фукции имам остварено голем број средби со најголемите  политички и државни представници на Србија и Македонија, како и со многу други функционери на разно разни здружениа и организации од Србија, Македонија, Бугарија, Албанија, Грција, Хрватска и други земји, како и со локалните општенствено политички организации и подинци.

Имам поставено и отворено три самостални изложби кои ги прикажуваат јавните добра на градот Ниш. Првата изложба 2017.год. СВИ МОСТОВИ НИША, втората 2019.год. задно со ЈКП Наисус ИЗВОРИ И ИЗВОРИШТА НИША  и третата 2021 САКРАЛНИ ОБЈЕКТИ НИША  (јуче, данас, сутра) со благослов на Неговото Преосвештенство Владиката Нишки Арсеније, како и во соработка и подршка на Македонското здружение Вардар од Ниш и градот Ниш.

Во приватниот живот станав татко на син и ќерка, свекор на снајка и таст на зет,  како и дедо на едно машко и три женски деца, сега веќе момак и девојки и очекувам што поскоро да станам и прадедо.

За сега толку и се надевам дека наскоро би можел да напишам и нешто повеќе.

Благоје Илијевски

JEDAN ŽIVOT U ŠEST GRADOVA, PET ZEMALJA I DVA DRUŠTVENO-POLITIČKA SISTEMA

Ovo je priča Blagoja Ilijevskog koji je do sada živeo u čak države i nekoliko gradova.

Ne znam koliko će vam biti zanimljiva ova moja priča o mom životu koji sam proveo u šest gradova, pet država i dva društveno-politička sistema, započinje Blagoje.

SKOPLJE i FNRJ

SKOPLJE i FNRJ su moj prvi grad i prva država u kojoj sam rođen 29.03.1947. u porodici Ilievski od majke Danice, oca Božina zajedno sa starijom braćom Trajkom i Ilijom, gde sam počeo i proveo detinjstvo do svoje četrnaeste godine.

Svoj život sam započeo u naselju Ereja, koje se nalazilo u samom centru Skoplja. Jevrejska mahala bila je u granicama, sa severa tvrđava Kale, sa juga reka Vardar, istočno glavna ulica Maršala Tita preko puta Pajkove mahale i na zapadu negde kod zgrada elektroprivrede pod Kale sve do francuskog groblja.

Da opišem svoje detinjstvo, trebalo bi mi mnogo vremena i prostora, ali mislim da niko nije imao bolje detinjstvo od mog. Imali smo obale Vardara na kojima sam naučio da plivam sa pet-šest godina, zidine tvrđave Kale na koje smo se penjali kao penjači, kameni most kao i drvenu mahovinu sa koje smo skakali, blizinu trga, OŠ Cvetan Dimov, crkva Sv. Dimitrija sa kapijom gde smo svirali i naša kuća koja je bila pored crkvenog dvorišta i delio nas je zid. Zaitm Narodno pozorište gde smo nekada bili statisti u nekim predstavama, zgrada Centralnog komiteta, napuštena jevrejska sinagoga Ben Aharon, dva velika dvorišta gde smo igrali mnogo dečijih igara. Sve u svemu, divno bezbrižno detinjstvo.

U komšiluku su živeli poznati makedonski i jugoslovenski slikari Martinovski i Ličenovski, glumačka porodica Petra Prlička, zatim glumci Stevo Spasovski i Marija Točinovska, kompozitor i dirigent Ilija Ilevski, pevač Zoran Georgiev koji se proslavio pobedom u Opatiji i pesmom Jedan poljubac, orkestar Tavče Gravče i Stari Boemi, bubnjar Garo iz Leba i Sola, i još mnogo poznatih i nepoznatih likova.

U prvi razred sam ušao sa šest godina i pet meseci i bio najmlađi učenik u odeljenju, a osmi sam završio sa četrnaest godina i dva meseca.

Posle raspisanog konkursa za kadete srednje vojne muzičke škole, gde sam se upisao posle prijemnog ispita, ustao sam i obukao uniformu sa četrnaest godina i pet meseci 1. septembra 1961. godine, a pretpostavljam da sam najmlađi vojnik u JNA. A sve je to bilo po zaveštanju mog oca koji je umro u pedesetoj godini, kada sam ja imao deset godina. Njegovo zaveštanje je bilo da ću imati deset sinova, koji će se svi školovati za vojne muzičare.

Zaveštanje su ispunili moja starija braća Trajko i Ilija, tako da je meni ostalo da nastavim njegovo zaveštanje. A sve zato što je moj otac bio vojni muzičar u Kraljevini Jugoslaviji, a posle Drugog svetskog rata vojni muzičar u JNA.

I ovde sam bio najmlađi pitomac u 15. klasi vojne škole koja se nalazila u hrvatskom gradu VUKOVARU, mom drugom gradu u kojem sam nastavio srednjoškolski život.

VUKOVAR i SFRJ

VUKOVAR novi grad, nova sredina, novi dom, novi ljudi, novi prijatelji, novi nastavnici i profesori, novi jezik i pismo, novi način zivota, sve novo kao da život počinje iz početka i sve to četrnaestogodišnje dete treba prevazići .

Smeštena u prelepoj palati nekadašnjeg nemačkog grofa ELC, koja se nalazila na obalama velike evropske reke Dunav i reke Vuke, daleko od Skoplja, bez majčinske ljubavi i bez mojih starih prijatelja, uspeo sam da uspešno prebrodim sve teškoće i započnem svoj novi život.

Ovde sam počeo svoj život u novoj državi SFRJ 1963. godine, koja je zamenila staru FNRJ.

U Vukovaru sam bio u vreme velike poplave koja je zadesila Skoplje 1962. godine u kojoj je moja, Jevrejska četvrt ostala nepotopljena, iako se nalazila na samoj obali Vardara.

Ali katastrofalni zemljotres 26.07.1963. zatekao me u Skoplju kada sam bio na redovnoom školskom raspustu. Zahvaljujući komodi i gredi ostao sam nepovređen, kao i cela porodica. Jevrejska četvrt je, posle trista – četiri stotine godina postojanja, dočekala svoj kraj, jer je totalno srušena i izbrisana sa mape Skoplja, a uz veliku sreću bez ijednog stradalog.

U trećoj godini školovanja dolazi naredba da se školski centar početkom 1964. godine iz Vukovara premesti u Zemun. I tako sam u januaru 1964. g. postao stanovnik trećeg grada u životu, ZEMUNA.

ZEMUN

Grad ZEMUN, koji je ličio na samostalan grad i bio opština Beograda, bio je prilično udaljen od Beograda, razdvojen sa dosta njiva i oranica između njih, a jedina zgrada koja je bila između njih bio je betonski skelet hotela Jugoslavija i železničke stanice Zemun. Jedina veza sa Beogradom bio je autobus broj 52, čini mi se, koji je išao sa Zelenog venca u Beogradu, gde je bila početna i poslednja stanica za Zemun i nazad. Nova školska zgrada nalazila se negde na kraju Ulice cara Dušana 192, koja se završavala negde kod konjičke kasarne i škole za slepu i slabovidu decu.

Dana 1. marta 1965 . sa činom vojnog starešine 10. klase koji je odgovarao činu starijeg vodnika prve klase, uspešno sam završio srednju školu i sa sedamnaest godina i jedanaest meseci dobio prvu platu. Dobio sam premeštaj u RESEN, koji je bio četvrti grad u kome sam počeo svoj život.

RESEN

RESEN se nalazio u Prespanskoj kotlini i bio je najjužniji grad u SFRJ.

Kada se razgovaralo ko će gde da komanduje posle promocije novih vojnih muzičara, nas petoro smo čuli da idemo u Resen na Prespanskom jezeru ili u Risan u Bokokotorskom zalivu na Jadranskom moru.

Do poslednjeg dana nismo znali da će po dobijanju naloga za preporuku saznati da idemo u RESEN.

U Resenu sam upoznao buduću suprugu i ovde mi je rođen sin Goran.

Posle dve godine provedene u Resenu, stiglo je naređenje za komandu u Kumanovo.

KUMANOVO

Kumanovo, grad na granici sa Srbijom, moj je peti grad u kome sam nastavio vojni i civilni život u SFRJ.

Postoji jedna anegdota o Kumanovu, pa bih želeo da je ispričam da vas upoznam sa njom.

Bilo je leto negde sredinom jula kada sunce zna da upeče i podigne temperaturu blizu četrdeset stepeni. Neki Italijani su se vozili pored Kumanova i jedan od njih je video tablu na kojoj je ćirilicom pisalo Kumanovo, a okolina i njive oko table zadrhtale su od vrućine kao u Africi, a kada je pročitao šta je napisano na tabli KUMANOVA, on je vikanuo: “MAMA MIA, KJUMAHOBO, CENTRALNA AFRIKA.”

U Kumanovu sam dobio prvo unapređenje u čin vojnog starešine VIII klase, koji je bio u činu barjaktara.

Posle dve godine, kada smo se tek navikavali na novi grad, stigla je naredba da odem na prekomandu i ja sam sa porodicom došao u peti grad, NIS, gde sam počeo svoj novi život.

Za sve gradove pre Niša, u kojima sam živeo negde duže, negde kraće, vežu me mnoga iskustva, kako iz profesionalnog tako i iz porodičnog života. Imam mnogo priča, raznih dešavanja, druženja, upoznavanja istorije, prirode, privrede, kulture, bolesti, saobraćajnih nezgoda, velikih radosti i tuga, ali mi prostor ne dozvoljava da dublje ulazim u objašnjenje i naraciju svih ovih događaja. To mi je promenilo život u svakom pogledu na različite načine, a za to je potrebno mnogo vremena i mnogo prostora.

NIŠ, Maršal Tito i Stefan Milenković

Niš je šesti grad u kome sam nastavio život i tamo živim od 1969. godine. pa sve do danas kada pišem ove redove, što znači skoro 55 godina.

Moram da ostanem još malo ovde, jer posle Skoplja Niš doživljavam kao svoj grad, u kome sam proživeo svoje zrele godine i imam mnogo toga da se setim i kažem o proteklim godinama. Imam mnogo stvari i uspomena.

Osnovan u Nišu 1969. godine, veliki duvački orkestar imao je preko pedeset muzičara koji su mogli da izvode ozbiljne koncerte uz raznovrstan muzički program.

Prvo što mi pada na pamet su susreti sa maršalom Titom  1969. godine na dočeku u Kladovu, kada je pregrađen Dunav i počela izgradnja hidroelektrane Đerdap, kao i doček 1971. godine na staroj železničkoj stanici kada je maršal došao u posetu Nišu.

Početak Mokranjčevih dana u Negotinu gde smo bili jedan od prvih orkestara koji su učestvovali na tim proslavama ili Festivalu mladih u Knjaževcu.

Učešće na NIMUSU sa sopstvenim orkestarskim programom, učešće na Međunarodnom festivalu vojnih orkestara u Sarajevu, na kojem su učestvovali orkestri iz SAD, Rusije, Engleske, DDR-a, Nemačke, Poljske, Francuske, Kube i mnogi drugi orkestri.

Učešće u mnogim vojnim i građanskim proslavama za koje smo dobili brojna priznanja, a 1978.g. i najveću nagrada grada Niša – Oktobarsku nagrada, kao prva vojna formacija koja je tu nagradu dobila. Izvođenje “Uvertire 1812” Čajkovskog u spomen kosturnici Bubanj, imitirajući topove i velika crkvena zvona koja slave pobedu uz teške mitraljeze i velika orkestarska zvona, izazvalo je veliki aplauz na otvorenom.

Dugi niz godina otvarali smo Filmske susrete izvođenjem himne i fanfara, učešćem na horskim međunarodnim susretima, prijemima i ispraćajima na štafeti mladih i mnogim drugim proslavama.

Ovo su neke od orkestarskih aktivnosti u kojima sam učestvovao kao muzičar sa instrumentom za koji sam učio, a to je flauta.

Na individualnom i ličnom planu, imao sam dosta aktivnosti u kulturnom životu grada Niša.

Od 1969. godine, znači više od četrdeset godina, spoljni sam saradnik Simfonijskog orkestra u Nišu, sa kojim sam izveo mnoga značajna dela svetske književnosti sa raznim solistima i dirigentima, kao instrumentalista na flauti, pikolu ili perkusionista.

Jedna od mojih lepih uspomena je koncert sa malim Stefanom Milenkovićem, koji je tada imao oko sedam-osam godina i bio je svetski poznat vunderkind, sa kojim smo imali dva koncerta, jedan u Nišu i reprizu sutradan u Prištini. Dirigent je bio njegov otac. Ovde moram da i vas i sebe podsetim na avanturu malog Stefana kada se izgubio na pauzi na probi u Nišu. Nismo hteli da počnemo probu. Svi smo potrčali da ga pronađemo, a on je posle nekog vremena došao na biciklu koje je vozio. Na pitanje šta je uradio, detinjasto je odgovorio da je video točak u dvorištu orkestra jednog našeg kolege, i da se njime kratko provozao po Nišu.

U Prištini se desilo nešto što se ne dešava često. Tokom koncerta koji je izvodio Stefan, nešto je puklo – bilje to jedna žica violine koju je svirao na koncertu. Nakon podešavanja nove žice, koncert je počeo i završen je velikim aplauzom.

U ovih nekoliko dana, na probama i koncertima, video sam i osetio kako se malo dete sa svim dečjim radostima i odnosima pretvara u nešto posebno ozbiljno, ozbiljno i odgovorno kada uzme violinu u ruke.

Sa vojnim horom otvorio sam Jugoslovenske međunarodne horske svečanosti.

U mjuziklu Zona Zamfirska, koji je izveden preko sto puta u Nišu i Srbiji, tokom 85, 86, 87. glavnu ulogu Manea igrao je Desimir Desko Stanojević, a Zona Vesna Josipović osvojila je nagradu Zlatni ćuran na danima komedije u Svetozarevu. Ovde sam učestvovao kao muzičar i često sam kao dirigent vodio nastup, menjajući Slavišu Nešića, koji je vodio orkestar i predstavu.

Bio sam član jednog od popularnih BIT ansambala u Nišu, Ambasadori, sa kojim smo imali niz koncerata, a upoznao sam i niz tada popularnih estradnih umetnika.

Godine 1973. položio sam ispit za oficira VII klase koji je bio u činu potporučnika. 1976. unapređen u vojnog starešine VI klase – potporučnik, 1980. u vojnog starešine V klase – kapetan, 1985. vojni starešina IV klase – kapetan prve klase.

Godine 1987. otvorena je Viša muzička škola u Nišu, a ja sam, na nagovor Milorada Valjkovića Špaje, sa kojim sam bio dobar prijatelj, upisao i diplomirao 1989. godine, kao prvi student koji je završio tu višu školu. 1991 Položio sam ispit za vojnog oficira III klase – major.

Od 1990. godine. do 2000. godine. nakon raspada SFRJ i ratova koji su se vodili na tim jugoslovenskim prostorima, neminovno je nastupio početak višepartijskog sistema, kao i promena u društvenom životu koja je dovela do uvođenja kapitalističkog načina poslovanja sa pojavom prvih kapitalista koji su iskoristili ratni vihor i raspad države da dođu i stvore velika bogatstva koja su im omogućila da kupe velike industrijske kolektive i pretvore ih u svoje vlasništvo.

Tako je počeo moj život posle socijalizma u kapitalizmu, tj. u novom društveno – političkom sitemu.

SAVEZNA REPUBLIKA JUGOSLAVIJA (SRJ)

1992. godine, nakon raspada SFRJ, koja je prestala da postoji, formirana je SAVEZNA REPUBLIKA JUGOSLAVIJA SRJ i to je bila treća država u kojoj sam nastavio život.

1994,godine postavljen sam za v.d dirigenat Vojnog orkestra u Nišu,a 1995. godine. po nalogu komande za pomoćnika dirigenta, 1999. god.

Unapređen sam u čin potpukovnika, do penzionisanja 2001. godine, kada sam završio vojnu karijeru koja je trajala od 1961. do 2001. godine. A to znači punih četrdeset godina u uniformi.

O ratu koji je počeo u martu, a završio se u junu 1999. godine mogao bih da ispišem mnoge od svojih možda najtužnijih životnih dana, nakon smrti supruge Danice 1996. godine što je ostavilo velike životne ožiljke u mom daljem životu.

Ali za to ovde i sada nemam mnogo prostora i vremena da prepričam taj deo svog života, u ovoj svojoj priči.

SRBIJA I CRNA GORA (SCG)

2003. formirana je nova država SRBIJA I CRNA GORA, SCG i to je bila četvrta država u kojoj sam, sada kao penzioner nastavio život.

2006 nakon sporazuma i referenduma u ​​Crnoj Gori, SCG je prestala da postoji i peta država u kojoj sam nastavio život je SRBIJA.

SRBIJA i “Vardar”

Za ove dvadeset tri godine otkako sam penzioner, mogao bih i ja da napišem nešto mnogo, mnogo više, ali ću se osvrnuti nakratko na ono što mi se čini najvažnijim što se dogodilo u ovom periodu mog života, sada i konačno u Srbiji.

2002. godine, sa tri prijatelja, formirali smo Udruženje makedoanca Vardar, koje je za ove dvadeset dve-tri godine postalo jedno od najboljih makedonskih udruženja u Srbiji.

2004 kao predsednik i predstavnik Vardara iz Niša, jedan sam od učesnika u formiranju Makedonskog nacionalnog saveta u Srbiji, čija je osnivačka skupština održana 11.12.2004. u Sava Centru Beograd.

Za ovih dvadeset godina dva puta sam biran za potpredsednika nacionalnog saveta, dva puta za člana i poslednji put za predsednika odbora za saradnju sa Makedonijom i dijasporom.

U međuvremenu sam izabran za predsednika SAMS-a, Saveza udruženja Makedonaca Srbije.

Na ovim funkcijama imao sam veliki broj sastanaka sa najvećim političkim i državnim predstavnicima Srbije i Makedonije, kao i sa mnogim drugim zvaničnicima raznih udruženja i organizacija iz Srbije, Makedonije, Bugarske, Albanije, Grčke, Hrvatske i drugih zemlja, kao i sa lokalnim javnim političkim organizacijama i subjektima.

Postavio sam i otvorio tri samostalne izložbe koje prikazuju javna dobra grada Niša. Prva izložba 2017. SVI MOSTOVI NIŠA, druga 2019., zajedno sa JKP Naissus, IZVORI I RESURSI NIŠA i treća, 2021.godine, SAKRALNI OBJEKTI NIŠA  (juče, danas, sutra) sa blagoslovom Njegovog Preosveštenstva Episkopa niškog Arsenija, kao i uz saradnju i podršku Makedonskog udruženja Vardar iz Niša i grada Niš.

U privatnom životu postao sam otac sina i ćerke, tast zetu i svekar snaji, kao i deda jednom muškom detetu i trima devojčicama, sada već momku i devojkama, i očekujem da što pre postanem pradeda.

Za sada se nadam da ću uskoro moći da napišem nešto više.

Blagoje Ilijevski